Henri (54) ‘klopte aan mijn deur met een uitgebreide geschiedenis aan therapie in de reguliere GGZ. In samenwerking met zijn psycholoog ben ik een psychedelica traject met hem aan gegaan van uiteindelijk 4 sessies met zowel psilocybine en MDMA (analoog). Lees hieronder zijn inspirerende verhaal.
Of we proberen psychedelica
‘Of we proberen psychedelica’. Een jaar geleden legde mijn therapeut deze optie op tafel. Dat was nogal een donderslag. Dat was toch iets voor heel ernstige gevallen?
Maar ik had zelf aangegeven dat de behandeling vast zat. Ik merkte dat praten over mijn klachten en problematiek maar mondjesmaat hielp en ik werd daar wanhopig van.
Hier ging een geschiedenis aan vooraf van meer dan 25 jaar behandelingen bij zes therapeuten, langdurig gebruik van vijf verschillende medicijnen en het proberen van alternatieve therapieën. Ondanks alle inspanningen bleven mijn angsten en depressieve gevoelens en gedachten het van me winnen. Ik had net een zware episode van een jaar doorstaan waarin ik alleen thuis had gezeten en ik had me voorgenomen om nog één keer te proberen om mijn klachten aan te pakken. En omdat ik me dat had voorgenomen, hoorde daarbij dat ik alles zou uitproberen wat mogelijk een uitweg bood. Dus ja: psychedelica.
Na een korte zoektocht kwamen we uit bij Sjoerd Knobben en Mindblowing. Dit leek (en bleek) een optie op maat, waarbij goed gekeken wordt naar wensen en mogelijkheden. Op het moment van schijven heb ik vier behandelingen met Sjoerd gedaan; twee met psilocybine en twee met MDMA. Dit staat in geen enkel handboek. We besluiten steeds samen wat de volgende stap wordt. Hieronder probeer ik kort te vertellen hoe me dat is vergaan en wat het me heeft opgeleverd.
Psilocybine wordt ingezet tegen therapieresistente depressie. Dat is niet de reden waarom ik dit middel wilde proberen. Wat me aansprak is dat het een middel is waarbij je ‘diep gaat’ en waarbij je moet ‘werken’. Mijn wens om hiermee te beginnen past bij mijn karakterstructuur. Tijdens de sessies werd ik geconfronteerd met situaties, personen en gevoelens die me diep gegriefd en getekend hebben. Tijdens sessie twee heb ik iets meegemaakt waarvan ik achteraf begreep dat het bekend staat als ‘ego-dood’, een ervaring waarbij je gestript wordt van al je hoop, verlangens, verwachtingen, kortom je identiteit en waarna je alleen nog als een vorm van energie bestaat. Vooral dit laatste was een heftige ervaring, die ik niet meteen kon plaatsen. Want hoe helpt zoiets je van je klachten af? Het is moeilijk te zeggen, maar ik geloof dat juist de diepgaande confrontatie met wat ik moeilijk vond, het grondig doorwerken daarvan, een lichtheid in mijn bestaan heeft gebracht. Met name personen die nog pijnlijk ‘voor’ me stonden, staan nu duidelijk ‘achter’ me, op grotere afstand.
Ik was tijdens deze trips geheel op mezelf gericht en naar binnen gekeerd. Ze gingen gepaard met wat spiersamentrekkingen en veel stromend snot en tranen. Maar omdat ik goed wist welke ‘spoken’ op mijn weg zouden komen tijdens de sessies, was het nergens eng of bedreigend.
Na deze ervaringen zei mijn therapeut ‘je hebt nu geploegd, misschien is het tijd dat je wat gaat zaaien’. MDMA zou hiervoor het geschikte middel zijn. MDMA wordt ingezet bij traumagerelateerde aandoeningen. Ook deze keer was dit voor mij niet de hoofdreden om hieraan te beginnen. Ik wist dat het een prettige ervaring kan zijn, waarin je je gevoelens op een warme en veilige manier kunt ontmoeten. Omdat ik op dat vlak nogal geremd ben en moeite heb met zelfacceptatie, leek me dit een goede optie. Tijdens de eerste sessie heb ik met mildheid naar mijn eigen situatie kunnen kijken en achteraf leverde dat een blijvend gevoel van relativering op. Tijdens de tweede sessie echter kwamen al mijn gevoelens van liefde op een werkelijk verzengende manier naar boven. En alles was veilig en mooi. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Hoewel veroorzaakt door een middel, is het gevoel helemaal echt en het lukt me om dat vast te houden. De magnitude daarvan laat zich slecht onder woorden brengen.
Sommige gebruikers worden van MDMA erg communicatief, maar ik heb ook dit helemaal in mijn eentje beleefd. Misschien wil ik na zo veel gesprekstherapie deze ervaringen niet onderbreken met woorden.
Ik denk niet dat ik klaar ben met deze behandelingen, maar kan ik wel voorzichtig iets concluderen. Psychedelica zijn geen rechte weg naar de uitgang. Vooral de ervaring met psilocybine schotelde me iets voor dat ik niet direct kon plaatsen, maar wel degelijk grote betekenis had. De ervaringen zelf vervagen na enige tijd uiteraard een beetje, maar bij mij blijft er op gevoelsniveau verrassend veel actief. Er zijn echt dingen onomkeerbaar veranderd. Dat wil zeker niet zeggen dat ik me nu steeds goed voel. Oude patronen zijn moeilijk te doorbreken en ik moet er bewust aan werken om wat ik geleerd heb tijdens de ervaringen levend te houden en te integreren. Dat kost tijd en inspanning. En ‘verbouwen met de winkel open’ is een vermoeiende bezigheid: het dagelijks leven gaat ook gewoon door intussen. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat deze vorm van ervaringsleren voor mij het enige is dat écht werkt. Ik ben er zeker nog niet, maar dit geeft me veel hoop op een kwalitatief beter leven.
Henri (54)