Bij mindblowing werken we hollistisch. We kijken naar het geheel en doen complete zorg en therapie. Lees in dit artikel deel 2 van het verhaal van Janine Doe (46) die ik (Sjoerd) therapie heb gegeven in de brede zin: Leefstijl, psychologische gesprekken, meditatie en psychedelica leiden tot een prachtige transformatie.
De interventies
- Voortbordurend op lijst interventies beschrevein deel 1 en de volgende:
- Psychedelica sessie met partner en individueel (MDMA-analoog).
Resultaten na 18 maanden
- Resultaten genoemd in deel 1 en de volgende:
- Gewicht is afgenomen met 40+ kilo, voor het eerst in 25 jaar een gezond BMI onder de 25. Van 110 naar nu 68 kilo.
- Noten-/vruchten allergie en hooikoorts zijn verdwenen.
- Pijnklachten in gewrichten sterk verminderd.
- Voor het eerst in het leven boosheid naar moeder kunnen voelen en dat kunnen reguleren.
Ze vertelt haar verhaal (deel 2)
Al vele jaren voelde ik intuïtief aan dat op het moment dat ik zou kiezen voor een traject waarbij ik hulp voor mijzelf zou moeten accepteren het nog maar zeer de vraag zou zijn of de relatie die ik had nog passend zou zijn voor me. Nadat ik eindelijk de stap had gezet naar het stellen van een hulpvraag kwam ik er al heel snel achter dat de relatie inderdaad niet meer paste. Door het proces waar ik in terecht kwam had ik alles nodig om allereerst mijzelf te herontdekken. Daar was geen enkele ruimte meer over voor überhaupt welke relatie dan ook, behalve dan die met mijzelf. In mijn omgeving werd door verschillende mensen de waarschuwing gegeven dat de omstandigheden waarin ik mij op dat moment bevond geen geschikt moment was om zo’n ingrijpende keuze te maken. Dit bracht mij aan het twijfelen, waarop ik mijn keuze om uit elkaar te gaan heroverwoog en een pauze in lastte. Sjoerd stelde een gezamenlijke mdma (analoog) sessie voor. Op zich stond ik hier niet negatief tegenover, maar had wel mijn twijfels of het fair zou zijn om dit nog te doen. Mijn beslissing stond eigenlijk wel vast. Voor mijn partner lag dit echter heel anders. Hij had op dat moment nog de hoop dat er toch nog voldoende aanwezig was om wel samen door te kunnen, eventueel na een pauze waarin ik de ruimte kon nemen om mijn eigen proces te doorlopen. Uiteindelijk besloot ik om wel voor een gezamenlijke sessie te gaan, om de relatie toch nog een laatste kans te geven en om zo tot een bevestiging of aanpassing van mijn keuze te kunnen komen. Mijn partner vond het idee van een sessie onder mdma (analoog) spannend. Hij kreeg de mogelijkheid om zelf een voorgesprek te hebben en daarbij zijn vragen en twijfels te delen. Na dit gesprek was hij er ook over uit dat hij dit als een mooie kans zag om open te verkennen of er nog voldoende basis was voor voortzetting van onze relatie. Wij besloten om de sessie bij ons thuis plaats te laten vinden. Het was een mooie, zonnige dag. Er werd besloten om buiten te gaan zitten. Eerst nog een laatste check of we er beiden nog steeds achter stonden, voor ons beiden was dit een absolute ja. Waarna de inname plaats vond. We namen plaats in de zon en kwamen in gesprek. Al vrij snel begon het spul te werken. Er hoefde vervolgens niet heel veel moeite gedaan te worden om de dynamiek in onze relatie helder te krijgen. Voor mij ontbraken namelijk twee hele essentiële onderdelen in de relatie, een gevoel van veiligheid en het gevoel dat er ruimte was om mijn eigen ruimte/proces te ontdekken. Wat er vervolgens bij mij gebeurde… het gevoel van onveiligheid kwam heel sterk naar boven, waarop ik uit contact ging en in mijn eigen bubbel ging zitten. Sjoerd hoorde ik prima en ik kon hem antwoorden, mijn partner daarentegen heb ik niet meer gehoord. Een dialoog voeren was op deze wijze dus ook vrijwel onmogelijk, via Sjoerd kwam er nog wel enige respons van me, maar echt handig was dit niet. Na enige tijd kwam de vraag of ik wel voldoende effect voelde en kreeg ik de keuze om een extra dosering in te nemen. Ik bevestigde het vermoeden en koos voor een extra dosis. Het duurde weer even voordat deze werkte. Bij mij kwam de gedachte op, shit, hij (Sjoerd) ziet me! Dat bleek bij mij een trigger te zijn om me nog verder terug te trekken in mijn eigen bubbel. Het gevoel van nabijheid bleek voor mij te veel van het goede. Het dobberde overigens wel heerlijk in de energie, alleen dat stukje verbinden met anderen, dat gebeurde niet meer zo goed. Met mijzelf trouwens wel en dat was achteraf bezien misschien nog wel veel harder nodig op dat moment dan het verbinden met anderen. Qua relatie, we eindigden met een status quo, ik weigerde namelijk om een uitspraak/keuze te maken op dat moment. Mijn partner wilde duidelijkheid, maar toch ook weer niet. Hij wist dat als hij duidelijkheid zou vragen dit het einde van de relatie zou betekenen. Dus koos ook hij op dat moment liever voor een wapenstilstand. Op het moment dat de MDMA (analoog) minder heftig begon te werken is Sjoerd in overleg vertrokken. Vervolgens heb ik nog wel een tijd tegen mijn partner aangelegen, hebben we nog wat kunnen praten met elkaar.
In de maanden na de sessie volgen er regelmatig nieuwe inzichten. Meerdere malen heb ik een aha moment, doordat er zich weer een andere invalshoek ontvouwde.
Al vrij snel na de sessie kwam het inzicht dat de relatie onvoldoende basis bood en heb ik definitief besloten om deze te beëindigen. Het inzicht dat tijdens de sessie er een uitvergroting gebeurde van wat al lange tijd mistte in de relatie lag hier vooral aan ten grondslag. Voor mij was het gemis aan basisveiligheid en vertrouwen hierin doorslaggevend. Beiden voor mij noodzakelijk om met mijn eigen proces verder te kunnen.
Wat er vervolgens gebeurde, ik werd een heel donker stuk in geslingerd, waarbij ik me met vlagen flink instabiel heb gevoeld. Dit maakte dat er inzicht kwam bij me welke gebeurtenis in mijn vroege jeugd aan de oorsprong lag van mijn zwaarmoedigheid. Vervolgens kreeg ik zicht op het bijna geheel ontbreken van zelfvertrouwen/mijn zelfbeeld. Het ervaren dat er een heel klein beetje over was, wat vervolgens in het grote niets verdween was een nogal ontnuchterende ervaring. Het idee dat er niets was om op te bouwen, de bodem was hiermee duidelijk bereikt. In deze periode verliep verbinden nogal moeizaam. Mijn vertrouwen in alles en iedereen was geheel verdwenen. En het idee dat mensen, waaronder mijn partner en Sjoerd zouden zien dat dit ontbrak bleek achteraf tijdens de gezamenlijke sessie een belangrijke trigger te zijn geweest. Mijn reactie was vluchten, ver wegvluchten. Verbinden was veel te eng! Na een paar weken geworstel, waarbij het hele proces nog het meest te vergelijken was met hordelopen in een modderpoel, kwam op een gegeven moment het inzicht bij me op dat verbinden een essentieel onderdeel is om verder te komen. En dat het zodoende niet echt hielp om afstand te houden, hoe begrijpelijk de reactie ook is, gezien hetgeen wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Dus… dat betekende dat ik toch de keuze heb gemaakt om te verbinden en te kiezen om wel te gaan vertrouwen. Een hele grote en hele spannende stap.
Tijdens de mindfulness was één van de opdrachten om een lijst te maken met dingen die je graag zou willen doen. Bij mij stond als één van de reële opties een pelgrimstocht naar Noord-Zweden, Lapland op de lijst. Doordat ik niet meer gebonden was aan het hoogseizoen heb ik al vrij snel van het idee een plan gemaakt. De voorbereiding kostte me veel moeite. Keuzes maken voor alleen mijzelf bleken een stuk moeilijker dan voor het hele gezin. Tijdens de reis zelf werd ik geconfronteerd met veel tegenslagen, waar ik vervolgens zelf een weg in moest zien te vinden. Zonder mensen in mijn omgeving waar ik mij onbewust altijd op afgestemde. De reis bood me de gelegenheid om uit te zoeken wat ik nu zelf eigenlijk wil en wie ik ben. Nog niet eerder zoveel momenten gehad waarop ik terug naar huis wilde. En wat een mooie ervaringen vervolgens door wel door te zetten. Het hoogtepunt was het moment dat ik een vallei binnen liep het flink bewolkt en dus donker was en vervolgens tussen twee bergtoppen de zon ging schijnen. De vallei zelf was zo puur, de plek waar ik bivakkeerde ongenaakbaar. De wetenschap dat je overgeleverd bent aan de natuur maakte dat ik me tegelijk zo klein en ook groots voelde. Dit beeld is zo krachtig en symbolisch geweest, daar put ik veel kracht uit op moeizame momenten. Het leverde rust op. Ik had niet meer de behoefte om op dat moment nog verder te trekken, de berg op te klimmen. Ik had immers al zoveel overwonnen om op dat punt te komen. Een moment van verstilling en overgave, het was goed zo! De hele tocht is één grote persoonlijke overwinning geweest, dat ik alleen met een rugzak van 20 kilo, eten voor 2 weken en een tent in mijn rugzak vrij in de natuur zou kamperen, ik had dat een jaar geleden niet geloofd. Dat ik vervolgens fysiek in staat bleek om met deze 20 kilo op mijn rug 20 kilometer per dag te lopen, bergopwaarts op onherbergzame paadjes ook dat was een ervaring welke mij liet voelen dat ik tot veel meer in staat bleek te zijn dan ik ooit van tevoren had kunnen denken. Nog niet zo heel lang geleden was ik namelijk nog amper in staat om 4 kilometer te lopen, zonder bepakking…
Daarnaast heb ik tijdens deze reis meerdere momenten mee mogen maken van verbinding en verwondering. Op het moment dat ik in de bus stapte, in de middle of nowhere en de chauffeur aan geeft blij te zijn om je te zien en ik dacht, hoe weet jij wie ik ben en dat ik met deze bus zou gaan? Wat bleek, de taxichauffeur van een paar dagen ervoor had doorgegeven dat ik mee zou rijden en men had verwacht dat ik de eerste bus zou nemen, dit was de tweede bus van de dag. Ik werd zodoende gemist. Ik werd gezien, er werd voor mij gezorgd, er bleek verbinding. Door een allergische reactie op een plek zonder telefonische verbinding moest ik de keuze maken om terug te keren naar de bewoonde wereld om medische hulp in te schakelen. Dit nadat ik mijn overwegingen met mede wandelaars had gedeeld en iedereen aan gaf dat mijn keuze jammer, maar vanwege veiligheid de meest verstandige optie was. Ik ben een paar dagen later mijn route gaan vervolgen, ben bij mijn oorspronkelijke geplande eindpunt gestart. Ik kwam vervolgens de mensen tegen waar ik eerder mee overlegd had. Stuk voor stuk stopten ze, vroegen hoe het ging en waren blij om te horen dat ik toch nog een stuk had kunnen lopen. Er was weer verbinding en ik werd gezien. Tijdens het lopen kon ik niet anders dan mindful bezig te zijn. Het lopen op hobbelige wegen maakte dat je je blik wel op het pad moest houden, anders ging je op je snufferd. De omgeving was te mooi om alleen het pad te zien, dus regelmatig pauzeerde ik om de omgeving in me op nemen, waarbij het mediteren vanzelf gebeurde. De omgeving van de Sami, de oorspronkelijke bewoners maakte dat ik een diepe verbinding voelde met de natuur en de generaties die hier al lang hun plek delen met dezelfde natuur.
Na de reis brak er een periode aan waarbij ik vooral veel bezig ben geweest met oefenen, verkennen van welke gevoelens er spelen, die te leren herkennen. Daarnaast het inzichtelijk maken van mijn gedragspatronen, zodat deze waar mogelijk aangepast konden worden. Dit met veel vallen en opstaan. Ik zette stappen in mijn proces, maar bleek ook regelmatig op blokkades te stuiten, die ondanks inzet van verschillende technieken bleven bestaan. Op een bepaald moment stuitte ik op oude dagboeken, waarin een heleboel duidelijk werd van mijn verleden. Ik bleek echt heel veel verdrongen te hebben. Er lagen flinke traumastukken die nog verwerking konden gebruiken. Een heftige confrontatie, ja, je kunt dus werkelijk heel veel “vergeten”.
Er werd voorgesteld om weer een mdma-analoog of psilocybine sessie te overwegen. Waarbij er het advies werd gegeven dat er een lichte voorkeur was voor mdma (analoog), gezien de werking met oxytocine wat kan ondersteunen bij het weer verbinden. En aangezien dat nou net een groot leerpunt was gebleken na de vorige sessie en ik dit ook zelf al had ingezien in de tussentijd kon ik mij vinden in dit advies. Al vond ik het weer spannend! Die stap tot verbinden blijft een dingetje voor me, maar is wel noodzakelijk om verder te kunnen in mijn proces.
Zodoende werd er weer een mdma (analoog) sessie ingepland.
Na een wederom hartelijke ontvangst en toelichting hoe de sessie er uit zou zien, mocht ik in de mooie, vernieuwde ruimte plaats nemen op een hele comfortabele zit/lig plek. Na de aftrap met focussen op de ademhaling het stellen van de intenties vond de inname van de mdma (analoog) plaats. Vervolgens was het rustig afwachten in meditatie op het moment dat het spul zijn werking begon te doen. Op het moment dat het begon te werken kreeg ik het koud, enorm koud. Mijn hele lijf en energieveld was net ijs. Na enige tijd kreeg ik de vraag wat ik ervaarde, er kwam niet zo heel veel uit me, denken was zo goed als onmogelijk. Ik kwam de eerste anderhalve uur niet veel verder dan dat ik het koud had en dat ik bang was. Ik kon niet aangeven waarvoor ik bang was. Ik werd zorgzaam steeds verder ingepakt, de verwarming werd hoger gezet en ondanks dat ik me nog nooit zo kwetsbaar heb gevoeld gaf dit een gevoel van geborgenheid en veiligheid. Dit maakte dat ik me over kon geven aan deze ervaring. Bij het eruit komen was er een moment dat ik enige paniek begon te ervaren, omdat mijn ankerpunten niet werkten. Gelukkig werd ik bij dit stuk ondersteund, uiteindelijk kreeg ik de vraag of er muziek was die mij zou kunnen helpen. Een ingewikkelde vraag met een brein wat niet goed werkt, maar uiteindelijk kon ik op de naam komen van een liedje van mijn favoriete zangeres met een zeer toepasselijk tekst. Dit hielp me kalmeren. Vervolgens de vraag of ik voldoende effect ervaarde, ik dacht op dat moment van wel. Na enige tijd kreeg ik de vraag weer, het leek namelijk alsof het effect onvoldoende was. Uiteindelijk werd in overleg met Sjoerd toch weer voor gekozen om bij te doseren. Toen dit begon te werken begon een hele andere ervaring, gelukkig! Ik voelde me warm en veilig. Ik kon ineens wel vertellen wat er in mij speelde. Moeilijke stukken kon ik delen. Personen die mij dierbaar zijn kon ik waarnemen in een pure vorm. En liefde kon ik op dat moment voelen en ervaren. Dit maakte het mogelijk om stukken die voorheen met moeite of niet benaderd konden worden te bekijken en ook tot integratie te komen. Een hele bijzondere en dierbare ervaring. De sessie is opgenomen op de telefoon (geluid) en het is mooi om na te kunnen luisteren, wat ook heel helpend is bij de integratie van de ervaring. Iedere keer als ik het beluister kom ik weer diepere lagen tegen. De woorden die gesproken zijn, de muziek die een verhaal verteld, de sfeer het maakt dat bij afluisteren ik iedere keer weer diep in meditatie ga.
Sinds deze laatste sessie merkt ik dat ik boven situaties kan hangen. Ik zie dat ik stukken kan aanpakken, maar ook waar het stagneert. Dat het stagneert kan ik accepteren. Er is vertrouwen dat de puzzel op een later moment alsnog in elkaar zal vallen, meestal de volgende dag/nacht al. Daarnaast kan ik traumadelen waar ik tot nu toe iedere keer weer middenin zat nu zien als ervaringen in het verleden. Ze zijn en blijven deel uit maken van mij, maar het is niet meer zo allesoverheersend. Ik kan meer leven in het nu. Dit brengt een ongekende rust met zich mee op momenten. Aan de andere kant levert het een veel rijker gevoelsleven op, wat wennen is. Met rustig door blijven ademen, gebruik makend van alle aangeleverde regulatietechnieken, veel meditatie (go sit with it), muziek en niet onbelangrijk de ondersteuning door middel van gesprekken met Sjoerd komt dat wennen vast helemaal goed.